غم مخور

غصه ی عترت(ع)شود روزی به پایان غم مخور

لحظه ی آخر شود وقتی فراوان غم مخور

نوحه ات چه تازه می بارد به عالم یا حسین(ع)

نوحه ی قائم(عج)شود آخر نمایان غم مخور

خَطِ خونِ طفلِ شیر خوار

به حرام بود رزقِ ترسناکِ آن یزیدها

خَطِ خونِ طفلِ شیر خوار می دهد شهیدها

وِی یزیدِ ناپدیدُ،او شهیدِ وجهِ الله

و همیشه خونِ طفلِ شیر خوار زد پلیدها

به رزقِ روزُ ،رزقِ شب به شب تلاش می روی

نکنی تو باز دربِ رحمَتش به هر کلیدها

که شکست هر کلیدِ ظلمُ کفرُ هر نفاق ها

و ظهور رزق هست از حسینُ(ع)آن مریدها

آن روزگاران به تضاد با دین پرداختند و نوعی رزق حرام به پیش مردمان تداعی کردند تا ارزش های دین به فراموشی سپرده شوند.به این منظور لازم داشتند بر علیه حق صف آرایی کنند تا مانع ظهور حق شوند چراکه ظهور حق باطل را از بین می برد.حضرت امام حسین(ع)و یاران ایشان به سمت کوفه رهسپار شدند تا ظهور حق را ممکن کنند و رزق حلال و مورد خواست الهی را محقق فرمایند،یزیدیان در کربلا مانعی برای این مهم شدند و رزق تحقق یافته به بهترین شکل ممکن از کربلا ظهور پیدا کرد و هنوز مردمان اگر چه همه ساله آثار این رزق الهی را مشاهده می کنند اما تا ظهور منجی عالم(عج)این رزق الهی به سعی مردمان بستگی دارد،اینکه آدمی به این بینش برسد که سعی و تلاش شبانه روز به روزی درست چیست و چگونه ممکن می شود و اینکه انسان مدرن بسیاری از سختی های طاقت فرسا و گاهی کشنده را تحمل و تحمیل می کند تا به رزق نادرست و شاید مقدار کمی درست برسد جای بسی تفکر دارد.و باید دانست که انسان به هر شکل متحمل سختی هاست و نمی شود از این مهم غفلت ورزید چه بسا برخی احتمال آسایش بدون سختی را مطرح کنند که ممکن شدن این مثل آورده ی درست یا غلط دیگری یا سعی دیگری است و یا خواست الهی.به هر حال سعی و تلاش و سختی وجود دارد یا به حلال یا به حرام.

با توجه به این که تحقق روزی فقط از سوی خداوند است و خداوند نور آسمان ها و زمین است که آن نور مطلق به وجود آوردنده یا منشاء بیرونی ندارد و همه ی نورها و هرچه را بشود وصف کرد را آفریده که اگر از نور خودش جدا کند به نیستی می برد و اگر به نور خودش برساند به آن هستی و آسایش داده است.بنابراین طفل شیرخوار حضرت امام حسین(ع)را به طور مطلق به نور خودش رساند و یزیدیان را به طور مطلق از نور خودش دور ساخت تا به رزق حرام یا جهنم بروند.یعنی یزیدیان به دلیل مخالفت و دور شدن از خداوند به رزقی که عذاب آور و بی مقدار است رفتند،رزقی که حرام و بی مقدار است و خداوند بندگانش را از این رزق برحذر داشته است.بنابراین حقیقت روزی درست رضایت خداوندی است که آن روزی را تحقق داده و رضایت الهی در بهترین وصف ممکن فدا شدن طفل شیر خوار حضرت امام حسین(ع)در مقابل ظلم یزیدیان بوده است.و همه ی آنان که به میزانی از رزق حلال الهی دست بیابند این مهم را می بینند.همان طور که مشخص بوده حضرت علی اصغر(ع)داشته ی ارزشمند امام حسین(ع)می باشد که آنگونه که قابل وصف نمی شود در مسیر الهی فدا می فرمایند و خودشان و یاران عزیزش در راه الهی به شهادت می رسند،این یک مسیر کامل و غایی برای رسیدن به روزی الهی است هر چند مدتی هم در این دنیا سپری شود و دنیا مزرعه ی آخرت است و می شود گفت خداوند پس از اتمام امتحان ها همه ی ابعاد دنیا را از بین می برد و ماهیتی از زمین که ماورای زمین این دنیاست محکم در برابر همه خواهد بود.یعنی اگر دیده شده که آدمی در حالی که جسمش در برابر مشاهده ی دیگران است در عالم ماورا آمد و شد دارد باید دانست که در عالم بالاتر مسلط بر امور دنیایی بوده است.

دریافت

کودکانه عارفانه!

کودکانه عاشقانه ، از رقیّه قصّه ای

عشق گفت از رقیّه(س)بی کرانه غصّه ای

هر چه قصّه پیش غصّه کودکانه می سرود

غصّه های از رقیّه عارفانه می سرود

قصّه می سرودُ!غصّه می سرودُ! پیش شب

قصّه خفتُ،غصّه گفت، گشت گرگُ میش شب 

گرگُ میش شب به صبح غصّه داده تا کنون

وقت قصّه شد تمام بخت غصّه گشته خون

خونِ رأس از حسین(ع)به وصف قصّه کو کجا؟

غصّه های از رقیّه کِی تمامُ کِی رجا؟

به عشق حاج قاسم دل ها:

عاشقی تا به دلم عشق حسین(ع)را  ساخت
ناگهان رفتُ به آن عشق دلش را باخت
رفتُ من از اثَرش بی خبرَم  بی تاب
در به در در پیِ او روزُ شبم بى خواب
خانه آباد کجا رفت که شد این راز
تا نشانم بدهد عشقِ حسین(ع)را باز
شمعُ پروانه چه عشقی به حسین(ع)دارند
آن یکی نور دهد تا که یکی گردند
دل اگر گِرد فروغش ننشیند زود
می شود خاکُ به خاکسترِ عالم دود 
عاشقان!او به دلم عشق حسین(ع)اندوخت
او خودش رفت و از عشق حسین(ع)افرخت

حجِّ نا تمام

حج نا تمام بنهادُ سوی آن کربلا شد

قرآنِ ناطقی سوی دشت پر از بلا شد

در ماورای آفاق حجِّ از حسین(ع) کامل

الله از حسین(ع)داد خونِ دل پر جلا شد

صحبت به ختم آور رسول تا این بلا هست

از ناتمامِ الله دل به خون مبتلا شد

الله نا تمامش به امتحان داد ای دل

با انقلابِ الله صبحِ دل بی بلا شد((با انقلابِ قائم(عج)صبحِ دل بی بلا شد))

مولایم یا علی(ع)

علی(ع)از عمق آسمان نگاهم کن

فراموشم مکن فقط به راهم کن

به حسین(ع)هم می دهم قسم شفایم ده

مولایم یا علی(ع)خودت فراهم کن

شد ماه محرّم

در گناه رفته ام حسین(ع) ز پا تا به سر

من گناه کرده ام حسین(ع)به راهت ببر

شد محرَّمی دوباره این لباسم سیاه

رو سیاه آمدم حسین(ع)مرا هم بخر

بدانیم که دجّال حق را وارونه جلوه می دهد

تو باید بدانی که دشمن کنارت نفس می کشد

بدانی که دجّال وارونه از حق قفس می کشد

قفس بر خودش گشته این شر که هی در مُبایلت شود

همان ماهوارش ز کین در مُبایلت هوس می کشد

ببین ماجرا تا کجا جاه بی جای دجّال شد

خِرَد تا نبینی ز غفلت به بد چون مگس می کشد

اگر طبل کُفّار بیرون به تکثیرِ زشتی کند

هَمینستُ فعلا که دجّالِ با نخ جَرَس می کشد

بگویم!بدانی!صدا در صدا گم نشد چاره کن

به طبلش بیاید به تزویرُ روزی به خس می کشد

به خواستِ الله

اربعین سر فِکَنده آیم تا نگاهم کنی

از نجف پا بِرهنه آیم سر به راهم کنی

بیت ها روی گفتُ گو کردن ندارد حسین(ع)

سر به راهت دهم، به دین راهی فراهم کنی

همه

زندگی را یا رسول الله(ص) معنا می دهی

بندگی را راز تا الله خوانا می دهی

بسمِ حق در راه گشتن چاره ای از بنده شد

با علی(ع)حق را رسول الله(ص)مانا می دهی

 

علی(ع) ای طلوعِ فکرت همه آیه از خدایی

تو به دل نظر فکن،چون همه مایه از شفایی

به نمازِ حق رسان دل همه رازِ حق تو باشی

به شفای دل رسان حق همه یا علی(ع) بنایی

شده دل به کار لطفت همه عشق از تو باشد

تو به وزن شهریارت همه بیت را ثنایی

دلم از فراقِ نورت همه جور خوش نباشد

تو ظهور نور فطرت همه نور را تو غایی

به رسول دل رسان چون همه دل تو را بخواهد

همه دل دعا کنم چون همه وقت در دعایی

قابِ عشق

کی دل رسانی سوی خودت عاقبت بِعشق؟

 نور رست از سپیده ی صبح آفتابِ عشق

ما در جوانی عشقِ خودت راز دیده ایم

بیشتر چرا دو چشمِ سَرم ندید خوابِ عشق

می یافتم هرچه را ز آمال ،یا علی(ع)

نقص میل رفت شد ز تو جور گنج یابِ عشق

در خوابِ شیرین خاطِرِ فرهاد جمع بود

شست خاکِ عشق ،مایه ی نورِ شمعِ آبِ عشق

تا می رسانی نورِ خودت یا علی(ع)به شعر

شعر جور می کند به تو باز تازه قابِ عشق

حیدر(ع) خودت بارانِ لطافت به غم ببار

نور است بارِشَت که تو آفتابِ نابِ عشق

دریافت

بد کرده

به بد کرده چه می گویی تو ای عشق

چه سد کرده چنین رودی،ز کی عشق؟

گناهانِ ز خود دیدن و هیهات

ز ناکرده بیفتم هی و هی،عشق

((بِشکفت آثار علی(ع)،ظلم به دوزخ بِدَود

تا هر اثر از شبِ ایمان ز طهارت بِرَود

از این تولّد شده خرسند جهان،بهرِ علی(ع)

موسی بنِ جعفر(ع)به شفا چاره ی ظلمت بِشَود))

 

صلّ الله علیک یا موسی بن جعفر علیه السلام

به سوی شفایت دلم را گره می زنم

ز دربِ حوائج به دل پنجره می زنم

که این همه غایت نشد،بَل ز تو پرتویی

برای شفاعت ، فقط چاره ی دل تویی

مقامِ بُلندِ علی(ع)

تمامِ صراطِ رسول(ص)به علی(ع)صدر دهد

مقامِ بُلندِ علی(ع) به غدیر قدر دهد

تمام نمازِ دلم ز علی(ع)رسید فقط

علی(ع) ز نماز دلم،علی(جلَّ جلاله)شنید فقط

اصول با علی(ع)

غروب دل گرفت تا طلوع دل داد

به آخرت همیشه این شروع دل داد

به کربلا یکی به عشق گشته پیدا

حسین(ع)به عشق رَبّ گشت جوع دل داد

جواد(ع)داد از علی(ع)به حقّ هادی(ع)

و عدل همچنان به این وقوع دل داد

رسول(ص)ختم گشت با علی(ع)مداوم

اصول با علی(ع) و تا فروع دل داد

مهربان پدر

مهربان پدر تویی علی(ع)

 بیکران اثر تویی علی(ع)

عاشقانه دل به دل رسان

عطرِ صبحِ دل تویی علی(ع)