کی دل رسانی سوی خودت عاقبت بِعشق؟
 نور رست از سپیده ی صبح آفتابِ عشق
ما در جوانی عشقِ خودت راز دیده ایم
بیشتر چرا دو چشمِ سَرم ندید خوابِ عشق
می یافتم هرچه را ز آمال ،یا علی(ع)
نقص میل رفت شد ز تو جور گنج یابِ عشق
در خوابِ شیرین خاطِرِ فرهاد جمع بود
شست خاکِ عشق ،مایه ی نورِ شمعِ آبِ عشق
تا می رسانی نورِ خودت یا علی(ع)به شعر
شعر جور می کند به تو باز تازه قابِ عشق
حیدر(ع) خودت بارانِ لطافت به غم ببار
نور است بارِشَت که تو آفتابِ نابِ عشق