در گناه رفته ام حسین(ع) ز پا تا به سر
من گناه کرده ام حسین(ع)به راهت ببر
شد محرَّمی دوباره این لباسم سیاه
رو سیاه آمدم حسین(ع)مرا هم بخر
تو باید بدانی که دشمن کنارت نفس می کشد
بدانی که دجّال وارونه از حق قفس می کشد
قفس بر خودش گشته این شر که هی در مُبایلت شود
همان ماهوارش ز کین در مُبایلت هوس می کشد
ببین ماجرا تا کجا جاه بی جای دجّال شد
خِرَد تا نبینی ز غفلت به بد چون مگس می کشد
اگر طبل کُفّار بیرون به تکثیرِ زشتی کند
هَمینستُ فعلا که دجّالِ با نخ جَرَس می کشد
بگویم!بدانی!صدا در صدا گم نشد چاره کن
به طبلش بیاید به تزویرُ روزی به خس می کشد
اربعین سر فِکَنده آیم تا نگاهم کنی
از نجف پا بِرهنه آیم سر به راهم کنی
بیت ها روی گفتُ گو کردن ندارد حسین(ع)
سر به راهت دهم، به دین راهی فراهم کنی
زندگی را یا رسول الله(ص) معنا می دهی
بندگی را راز تا الله خوانا می دهی
بسمِ حق در راه گشتن چاره ای از بنده شد
با علی(ع)حق را رسول الله(ص)مانا می دهی
علی(ع) ای طلوعِ فکرت همه آیه از خدایی
تو به دل نظر فکن،چون همه مایه از شفایی
به نمازِ حق رسان دل همه رازِ حق تو باشی
به شفای دل رسان حق همه یا علی(ع) بنایی
شده دل به کار لطفت همه عشق از تو باشد
تو به وزن شهریارت همه بیت را ثنایی
دلم از فراقِ نورت همه جور خوش نباشد
تو ظهور نور فطرت همه نور را تو غایی
به رسول دل رسان چون همه دل تو را بخواهد
همه دل دعا کنم چون همه وقت در دعایی
کی دل رسانی سوی خودت عاقبت بِعشق؟
نور رست از سپیده ی صبح آفتابِ عشق
ما در جوانی عشقِ خودت راز دیده ایم
بیشتر چرا دو چشمِ سَرم ندید خوابِ عشق
می یافتم هرچه را ز آمال ،یا علی(ع)
نقص میل رفت شد ز تو جور گنج یابِ عشق
در خوابِ شیرین خاطِرِ فرهاد جمع بود
شست خاکِ عشق ،مایه ی نورِ شمعِ آبِ عشق
تا می رسانی نورِ خودت یا علی(ع)به شعر
شعر جور می کند به تو باز تازه قابِ عشق
حیدر(ع) خودت بارانِ لطافت به غم ببار
نور است بارِشَت که تو آفتابِ نابِ عشق
به بد کرده چه می گویی تو ای عشق
چه سد کرده چنین رودی،ز کی عشق؟
گناهانِ ز خود دیدن و هیهات
ز ناکرده بیفتم هی و هی،عشق
((بِشکفت آثار علی(ع)،ظلم به دوزخ بِدَود
تا هر اثر از شبِ ایمان ز طهارت بِرَود
از این تولّد شده خرسند جهان،بهرِ علی(ع)
موسی بنِ جعفر(ع)به شفا چاره ی ظلمت بِشَود))
به سوی شفایت دلم را گره می زنم
ز دربِ حوائج به دل پنجره می زنم
که این همه غایت نشد،بَل ز تو پرتویی
برای شفاعت ، فقط چاره ی دل تویی
تمامِ صراطِ رسول(ص)به علی(ع)صدر دهد
مقامِ بُلندِ علی(ع) به غدیر قدر دهد
تمام نمازِ دلم ز علی(ع)رسید فقط
علی(ع) ز نماز دلم،علی(جلَّ جلاله)شنید فقط
غروب دل گرفت تا طلوع دل داد
به آخرت همیشه این شروع دل داد
به کربلا یکی به عشق گشته پیدا
حسین(ع)به عشق رَبّ گشت جوع دل داد
جواد(ع)داد از علی(ع)به حقّ هادی(ع)
و عدل همچنان به این وقوع دل داد
رسول(ص)ختم گشت با علی(ع)مداوم
اصول با علی(ع) و تا فروع دل داد
مهربان پدر تویی علی(ع)
بیکران اثر تویی علی(ع)
عاشقانه دل به دل رسان
عطرِ صبحِ دل تویی علی(ع)
در انتظارِ عدل تا نیمه ی خرداد رسیدیم
در آستانِ صبر اندیشه ی احکام کشیدیم
بر رسمِ کفر نقصِ دوزخ که ز اصرار رساندیم
در اختیار عشق آدینه ی آباد شهیدیم.
بمانَد خمینی(ره)حقیقتی زنده
نمیرد شهادت،که غایتی زنده
فقط این خبر ثبت گشت از عشق
دَوامَش بمانَد ، حکایتی زنده.
هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق
ثبت است بر جریده ی عالم دوام ما(حافظ)
چون از شهیدان یکسره آید شمیمِ شعر
شد شهید شمع عشق،شهادت به کامِ ما
در رازها،چون وجهُ قَدِ عشق دیده ایم
از وجهِ هو شد شعرُ ثنا در مرامِ ما(رسول)
به رضا(ع)مدحُ سخن،ز رضا(ع)عشقُ شفا
به رضا(ع)شعرُ ثنا،ز رضا(ع)لطفِ دعا
به رضایت شبِ دل ،غمِ بنهفته به دل
به رضایت همه دل شده دلدارِ رضا(ع)
به دل بیاوری عشق علی(ع)را تا بماند
که شهریار دل گشت علی(ع)با دل بخواند
دلم به یاد معصومه(س)به صحبت می نشیند
در این میان فقط ذکر علی(ع)دل را نشاند.
بگفتم یا علی(ع) عقلم دگر کن(یعنی دگرگون و متحوّل کن)
بگفتا ای رسول با دل گذر کن
نظر کردیم بر دل، عقل آمد
گذر کن با دلت،عقل را خبر کن
مجموعه ای از جمعه ها جمعند که بیایی
هر روز،هر شب،ذکر می گویند که بیایی
ساعت به ساعت،صبحگاهان،ظهر و هر عصر
هر لحظه زد با لحظه ای پیوند که بیایی
به عشقت دوباره علی(ع) دَم بگیرم
به عشقت علی(ع)،دَمِ راهت فقیرم
به پابوسِ نورِ علی(ع) آفریدم
به الله نورِ علی(ع) در ضمیرم
عید فطر آمَدُ فطرت به علی(ع)شد
آفتاب سر زَدُ فکرت به علی(ع)شد
هست با علی(ع)رمضان،خانه ی دل شد
ماه،سال دید عزیمت به علی(ع)شد
از شبِ قدر صدای ربّنا می آید
ذکر حسینِ(ع)زمان از منا می آید
درشبِ قدر نهفته شد هزاران ماه
ذکر حسن(ع)به علی(ع) آتِنا می آید
به ضربتی که بر رأسِ علی(ع)افکند نوشتم
سلامتیِ آن خونِ جَلی سربندِ بهشتم
چه ضربتی که قرآنُ نبوَّت رخت نبندد
امامِ دل شد خونِ علی(ع)با حقّ بخندد
اگرچه کفر با ظلم بِبُرَّد رأسِ علی(ع)را
شبیهِ کف ز آب رفت به دوزخ رخت ببندد
به ضربتی که بر رأسِ علی(ع)افکند نوشتم
به کینه مبتلاییُ علی(ع)شد رأس نوشتم
"نوشتم": منظور این است که خون هر شهید به تأسّی از خون علی(ع) از گذشته تا همیشه حماسه می آفریند.
شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِی أُنْزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ
محفِلِ علی(ع)صبح بسم اللهِ کامل قرآن
مرهَمِ شفا راه آباد کند تا منزل
روزه که به خوبی مناجات دهد دل قرآن
علی(ع)قرآن ناطق، با سکوتش حتّی
به قرآن صبح شد یک شب ز الله یکتا
مُحَمَّد(ص) داد بالا دستِ حیدر(ع)دستش
شبی شد قدر ،حیدر(ع)صبح شد بی همتا
هر کسی کو دور ماند از اصل خویش
بازجوید روزگار در وصل خویش
آدمی تاوان ظلم را می دهد
می رسد در راه عشق با خرد
مولوی با دل رساند پیغام خویش
می شنید،دشمن زند همواره نیش
بشنو ای دل اصل عدل را از علی(ع)
بر خودش هر نیش را، عدو زد جلی
با علی(ع)شد هر سکوت در هر جفا
می شکافد آن سکوت دل در خفا
روزگاری آن سکوت بنهفته کشت
حرف ها شد مثل رود پیمانه گشت
رود هایی چون بشست دل ها ز ظلم
می شود عالم دوباره دریای سلم
می رسد فرزند از علی(ع)وقت صبر
می کشاند صبح حق از شب ستبر
(رسول الله(ص)و علی(ع)حق مرتبت
یکیست این راه که به مهدی(عج)عاقبت)
با علی(ع)در رهِ ماورا خوش بوده ایم
در بَرَش در شبِ این سرا آسوده ایم
یا علی(ع)عشقِ تو آسمانی می دهد
آسمانی شده دل،علی(ع)شالوده ایم.
معصومه(س)شمع شد تا عشق قد کشید
عشق پا گرفت تا پابوس امامت رسید
معصومه(س)شمع شد،پروانه دل ها شدند
پرگار عشق، از دل دایره قم کشید
می رسد پیغام خوش ز دلدار
زاده شد دلدار دل به آن یار
عسکری شد یک حسن(ع)و خوش بخت
می رود هر کار بد به اغیار
عیان شد می دهد عشقت جلایم
عیان شد می بری در کربلایم
سیاه شد حال روزم در محرم
عیان شد در صفر پر ز بلایم
باید از جود جواد(ع)سرشار شویم
باشد از لطف خدای پربار شویم
باید از عشق نماز در کار شویم
باشد از عشق خدای بسیار شویم
حالت ممکنِ بهتر این که عزیزان این چنین کنند:
اوّل: محکم پیام بر خروج ز آن اسرائیل دهند
دوّم: محکم پیام بر غروبِ همان اسرائیل دهند
سوّم:محکم کمان بر غروبِ همان بُطلان بِکِشند
آخر: از موشَکان به صف به محوِ همان اسرائیل زنند
اگر نشد:(ماهیّت اسرائیلِ صهیونیستی و غصب سرزمین و ماهیّتی از اسلام گناه نابخشودنی است)
وَر گناه! شهاب می گردیم دوزخ از قهر رویش سرازیر گردد
ذرّه ذرّه آب می گردیم تا دریا بِِسویش سرازیر گردد
هر قدم ثواب می گردیم اقیانوس رویش سرازیر گردد
صاف و ساده چو آب می گردیم جنّت بر محوش سرازیر گردد
معصومه(س)شمع شد تا عشق قد کشید
عشق پا گرفت تا پابوس امامت رسید
معصومه(س)شمع شد،پروانه دل ها شدند
پرگار عشق، از دل دایره قم کشید
تحسین امام حسن(ع)بر ظلم نخواهان
تحریم قمار کند، چون پوچ نگاهان
برخیز، بکار، ثمر بسیار، مداوم !
از بیخ بریز، همی زنگار گناهان !
رَمَضان شد و نجوا می کند دل
اثَری بین!گناهان سوخت کامل
رَمَضان شهر حق از قدر آمد!
شَبِ قدری که قرآن گشت نازل
به عشق مولانا علی(ع):
چنین شد قدر علی(ع) معلوم با قرآن
که دون زد فرق علی(ع)سر گشت خونباران
و قرآن خون علی(ع) شد ،خون بجوشد،پس!
: شبی آکنده ، که باشد ، چون مَهِ هزاران