به وصل عشق می رسد فصلِ غمناک
که سالگردِ حاج قاسم دهد پاک
غبارِ غصّه پاک شد از تو مادر(س)
بیا وجودِ دلنشین ، نورِ افلاک
دلیلِ زندگی فقط گشت مادر(س)
وگرنه میلِ جسم می رفت در خاک
غروبِ غم طلوعِ شادی رسانید
فروغِ غنچه داد گلبرگ هر چاک
سازمانِ ملل چه تلخُ واقعی به سمتِ مرگ شد
بی نِقاب، فقط به رسمِ داوری به نفعِ گرگ شد
حیفِ رأیِ مِلل به هرچه خواستن زِ سازمانِ کفر
هرچه رأی برایِ نفعِ انگلیس چون تگرگ شد
خونِ بیستُ یک هزار کشته بی اثر ز دیدِ سازمان
سازمانِ عِلل چه نامِ خوب تر به کهنه برگ شد
بغض آسمان
نمی شکند چرا به نفع کودکان
غصبِ جاهلان نمی رود چرا ز رسم جهان
بغضِ آسمان
به ابر غم کنایه ای بزن تا ببارد بر جهان
صدای آشنا ز دور می آید
می شنوی؟
فقط علی فقط علی(ع)
صدا زِ نورِ منجلی
به عدلُ داد منتهی
فقط علی(ع)عجب شَهی
به راه او فدا شدن
به عشقُ هم صدا شدن
چه رمزُ رازِ قابِلی
فقط علی(ع)فقط علی(ع)
گناهِ من بِبَر علی(ع)
کمَم مرا بِخَر علی(ع)
به راه خود بِکِش علی(ع)
خدایِ شه دَهِش علی(ع)
فتاده ام ز گیوه ات
مرا بِبَر به شیوه ات
اراده ای قوی علی(ع)
چو برقُ زَر رَوی علی(ع)
به جانِ من نظر بده
به خود مرا خبر بده
شهیُّ دلبَری علی(ع)
مهیُّ سروری علی(ع)
چه عاشقانه با دِلی
فقط علی(ع)فقط علی(ع)
غروب یک اثر دهد
طلوع را ثمر دهد
بریده سر حسین(ع)به خون
و فصلِ غم فقط خزون
طُلوعِ صاحِبَ الزَّمان(عج)
بیا و با دلم بمان
شعور آدمی ستم
اگر نبود شعر غم
به عشق می کُشی مرا
به لطف می کِشی مرا
چه لطفِ بیشمارِ هو
نشاطِ خوشگوارِ هو
غبار غم به شانه اش
فدایِ چینِ چانه اش
شهیدِ صبرُ حوصله
سخن به وقتِ هلهله
چه عاشقانه حاصلی
فقط علی(ع)فقط علی(ع)
به برگِ غُصّه تا زدند تا که شد دو تا
یه تا خیانتش یه تا به کینه،شد دو تا
دو دشمنی که آن ز غیرُ این یکی خودی
ز غیر جنگُ جبهه از خودی کمر دوتا
ترکشی ز تیر انگلیس سازمانِ ملل را کُشت
آن معاهِده ی بالفوری که تیغ کینه کشید درُشت
این ستم نمایِ آشکار بودُ کفر نمایان شد
بی هدف به هر چه عدلُ داد،کرد هوشُ حواسش پشت
سرایَتی ز کذبِ عامِدانه سازُ کارِ این جهان خراب کرد
دروغ در دروغ چیدُ با وِتُو سَرُ کارِ این جهان سراب کرد
زمان به انقباضُ این بشر رجوعِ واقعی نمی کند به عقل؟
عجول گشت ظلمُ بهرِ کفر سازمان این جهان به خواب کرد
سیّد رضی رسید پیشِ صاحِب الزَّمان(عج)
شهید بودُ شد شهیدِ غائب از زمان
به پیش رفت لحظه های آخرَ الزَّمان
تپید هر نفس چنین مصائب از زمان
که ظلم در سرابِ بیشتر به سر شود
فقط شهید ماندُ ظلم بی اثر شود
امُّ البنین(س)شفایِ تازه می دهد همیشه
بر دردُ رنجُ غصّه مرهَمی دهد همیشه
عبّاس(ع)آن وجودِ پهلوانِ از علی(ع)
بر ظالمان سزای لازمی دهد همیشه
برای شهیدان:
شبِ من به صبح نزدیک است
شبِ ظلم محوُ تاریک است
دِلِ من بَقیّه از خاک علی(ع)
گلِ من برای افلاک علی(ع)
دلُ تَن جدای هم گردیده
تنُ گل برای هم گردیده
تنِ من به خاکُ گل بسپارید
دلِ من به یادُ دل بسپارید
به اثر چو روح نامیده اند
دلُ هست روح،تابیده اند
دلُ هست روح،دل هست روح
همه راز شد مگو،جست روح
ای اجنبی: راحت بخواب فکر انتقامِمان مکن
گر خواب یا که هوشیار گورِ خود بکن
روزیِ مرگ با شهید هست محفِلی
چون بعدِ مرگ می رسد به نزدِ او علی(ع)
روزش به مرگ شب شود یهود بی پگاه
در صبح آخرت شهید می کند نگاه
عیسی(ع)به پیشِ صاحِب الزَّمان(عج)به سروَری
حسرت ز ظلم آن زمان عذابِ بدتَری
وقتی خدای می زند یهودِ اجنبی
مؤمن کمک بکن خدای مثلِ هر نَبی(ص)
سلام، صلیب شد بهانه ای برای آن فرار
فرارِ نفاقُ کفرُ ظلم،این تویی که بر قرار
سلام مرا به نزدِ آن امام عصر(عج)هم رسان
بگو که فِتَن به آخرَش رسد ز رسمِ کردگار
غَمِ مَنُ نگاهِ تو
شَبِ منُ پگاهِ تو
ببین چه تازه می شود
نگاه مثل ماه تو
به یاد روز های خوش به یاد زندگی
به یاد عاشقانِ با حسین(ع)به بندگی
به یاد هر شهیدِ جنگِ های تحمیلی
به یاد حاج قاسم ،سر کن برهنگی
به مرگ کرده ای شروع پس بمیر
شهید بی هَراس ، مرگ شد حقیر
ز ترسِ مرگ روزُ شب به خوابِ تلخ
به خوابِ تلخ،صهیونیست شد اسیر
تا شهید بر زمینُ خاک افتاد
تا تمام آسمان نظر به او داد
آسمان بلند شد به رقصُ آواز
چون نفاقُ کفرُ ظلم مُرد در باد
شد زمین به پیشِ آسِمان شتابان
جاودانه ماند هر شهید در یاد
انتخاب کن،به انتخاب آمدی بَنی آدم
از خودت به دور کن ستم و هر بدی بنی آدم
شرح ماجرا بدونِ انتخاب بی اثر گردد
کن برون ستم و مکرِ غیر یا خُودی بنی آدم
ظالمان چگونه غصب کرده اند آن فلسطین را؟
چون بدونِ انتخاب نیست درصدی بنی آدم
هرجُ مرج شد نتیجه در نبودِ رأی ز مردم
از ستم ،بدونِ رأی کی رها شدی بنی آدم؟
به راه مرگ می رود نتانیاهو در کثافت
به دوزخی که چرکُ داغ با آتشی ز آفت
که ظلمُ کینه در جنونِ کشتارُ مسخُ گنگ
شعورِ ظلم کور گشتُ شد دورتر ز رأفت
به لعنُ در عذاب شد فقط ظلمِ مسخِ کشتن
چراکه نظم ،ظلم را به دوزخ بَرَد به خفَّت
اسیرِ دامِ مکر شد نتانیاهو پوچ عاری
شهیدِ قدسُ غزّه نزدِ الله شد به الفت
به شمرِ این زمان به امریکای صهیونیست
بگو بمیر در خودت میرا به سعیِ نیست
که زندگی برای مردمی چه خوش گوار
بمیر ای شیوعِ هر مرض به روحُ زیست
چو انگلیس کور بود در فساد خویش
به ثقل آن فساد ساختند صهیونیست
و سازه ای که سستُ پست گشت روی کور
به تارِ خود بِپیچ عنکبوتِ سر به نیست
در پی دیدن خطای دیگری مباش
گیر خطای دیگر شوی مکن گناه فاش
بی خطا نبود هرکه می کرد فاش
به گناهان شده همو به وقتُ جاش
به آسمانِ معرفت سلام می کند
علی(ع)برایِ عشق اهتمام می کند
علی علی علی علی علی علی علی
شروعِ جمله ختمِ یک کلام می کند
دلاوری ز کعبه تا به خانه ی رسول(ص)
رسول(ص)با علی(جلَّ جلاله) علی(ع)امام می کند
به شیعیان صراط مستقیم می دهد
به کفرُ ظلم راه خود حرام می کند
به یا علی(ع) شروع عشق تازه می کند
به کفوِ دخترش علی(ع)تمام می کند
صبح دین طلوع کرد آسمان عشق بر زمین تابید
امتحان شروع گشت یا علی(ع) به عشق آفرین تابید
فطر عشق است این چنین علی(جلَّ جلاله)عشق از علی(ع)تابید
همسرش زمین که خورد ناگهان عشق از زمین تابید
به عالم ز عشق گفته ای شهید
به پابوس عشق رفته ای شهید
بنازم به رسم معرفت و عشق
به دامان عشق خفته ای شهید
ز هر خنده ات خلاصه گشت عشق
به آداب عشق تفته ای شهید
بنویس به هستی که تو بستی به علی(ع)
دادی به همان عهد تو دستی به علی(ع)
آن نور چه پنهان زَدُ امضا زِ علی(جلَّ جلاله)
تا بوده زِ زهرا(س) همه هستی به علی(ع)
بچرخ روزگار در مدارِ عشق علی(ع)
که گشت بی نشانه آن مزارِ عشق علی(ع)
بمیر دشمنش ز زورُ بازوانِ علی(ع)
زمینُ آسمان زِ کِردِگارِ عشق علی(ع)
چنان زمین به آسمان نگاه داشته غم
طلوع در غروب رهسپارِ عشق علی(ع)
به پیش رفت هر زمان و پیش بُرد جهان
جهان به هر زمان داغ دارِ عشقِ علی(ع)
همیشه دیده ام که عشق ارثِ فاطمه(س)شد
سخن ز حرفِ عشق یادگارِ عشقِ علی(ع)
بگو سخن تو با علی(ع) ز دردُ غصّه
برای دشمنت سکوت شد چو قصّه
چو قصّه ای که ناگهان سکوت کرد
و قصّه را تمام شمع فووت کرد
چه فاتحان دهر گفته اند قصّه!
علی(ع)سکوت کرد در فشارِ غصّه؟
نگفته اند چون علی(ع)اسیر بود
فدک که بی علی(ع)نه با غدیر بود
دگر که می شنید حرف از علی(ع)
نهان ز دهر شد چراغِ محفلی
سخن به قدر عاشقان علی(ع)رساند
به فهم عارفان فقط علی(ع)بماند
جدا ز حق کُنان سکوت کرده اند
یهود مدح در قنوت کرده اند
به غزّه غم ز غربُ صهیونیستی
سعود در سکوتُ رقصِ نیستی
دعا کند سعود از برای خود
سکوت کرد گفت این نوای خود:
به خون شو غزّه چون یهود مثلِ ماست
یهود سود ما به مثل نان به ماست
فقط علی(ع)سخن دهد به عدلُ داد
و بی علی(ع)دِرو کُند ز هر چه باد
علی(ع)به ظلم می زند چو طوفان
سعود می کند سکوت در فان
سعود می شود فنا به باطلی
شعور می دهد سخن فقط علی(ع)!
هر سکوت غیر از سکوتِ علی(ع)به ناتوانی
هر سخن که هست از سکوتِ علی(ع)چه آسمانی
این سخن به پیشِ آسمان همه بهرِ حق گردید
بی کوثر(س)نمی شود سکوتُ سُخن به حق تابید
دختری و همسری و مادرِ اهل البیتُ نَبی(ص)
با علی(ع)کوثر(س)رساند باورِ اهل البیتُ نَبی(ص)
به زیرِ نجاستِ امریکا صهیونیست ها نجاست خوارند
תחת הטומאה של אמריקה, הציונים הם אוכלי טומאה
ببین نگاه تازه را
به دیده اش سکوت می کند تماشا
بگو سخن ز تازگی
شنیده ام که فکر می شنید آن سکوت را
بچش ز طعم تازه ای
سکوت طعم فکر می دهد
بِبوی عطر تازه
به عطر آن سکوت فکر کن فقط
سکوت تازه لمس کن
به تازگی سکوت فکر می کند و لمس می شود
سکوت کرد علی(ع)
به فکرِ آن سکوت
بگو سخن
به زیرِ امریکا
زلزله ای بیفکَنم که زیرُ رو کند
نژادِ کفر را به زیر مسخ می کنم بمیرد
و ظلم شد غبارِ تیرِگی چو دود
هماره پتک می زند خِرَد به رویِ کفر
نَفس نَفس می زند سلامَتی میانِ دودِ ظلم
به زیر امریکا
چو خاکستری به ظلم دود می کند کفر
نفاق بی رمق کنار صحنه مثل دوده های هجو
از ترس پتک در خودش که جمع گشت
صدای پتک
ابر بازگشت را به ابر معرفت که زد گره
صدای پتک
که بهر آسمان طنین رعد برق داد
نوای ناله های ابر ها به هارمونی از صدای پتک شکست
و باران عذاب بارید
غبار رفتُ دوده در خاکسترش خراب ز آب گشت
پتک هم ز خستگی نفس نفس کنان چه تازه می شود
و پتک تازه نفس، نهاد صهیونیست را هماره می کوبد
و غرب ز ترس غزّه،خود کشی به صهیونیست هدیه می دهد
که پیش مرگ غرب صهیونیستی شود
چه پتک محکمی که در غبار ظلم محکم تر می شود
چه پتک محکمی!
بکار فکر خوب را برای آینده
که فکر خوب می دهد شفا به هر بنده
نهادِ عشق ریشه در نگاهِ غم داده
ز مهر شد خزان،مباش هیچ شرمنده
خزان به باد رقصِ ریزِشی بینداز
شتا تو سرد کن نهادِ باد طوفنده
بهار می رسد و باز می شود غنچه
دوباره تاب را ستانده داغِ آکنده
چهار فصل را ورق بزن به خورشید
به ماهِ کهنه وصله کن لباسِ زیبنده
صهیونیستی شَود بختِ نیستی
دیو را برون ز عالم کنند چون
می شود جهان سراسر دوباره نو
می رود به نیستی صهیونیستی
به هر نهادِ ظلم هیچ پایِگی قرار گشت
به خلُق خویِ کفر هیچ مایگی قرار گشت
که هیچ مایه گان به هیچ پایه ای نمی شوند
به ظلمِ پست جهلِ تن نَمایگی قرار گشت
چو آدمی ز حیله ای هبوط کرد از بهشت
به امتحان به جسم رنجِ سایگی قرار گشت
(وقتی حضرت آدم(ع)فریب شیطان را خورد و عصیان کرد بلافاصله پشیمان شد و توبه کرد.خداوند توبه ی او را پذیرفت و به جبران خطا او را به دنیا هبوط داد و به مشکلات افکند تا آدم(ع)و آدمیزاد امتحان شوند یکی از امتحانات برای بشر پوشش و حجاب است و خداوند آسایشی که بی حجابان و حیله گران تجویز می کنند نمی خواهد تا نسل آدمی سختی پوشش جسم خود را بپذیرد و به انجام برساند و از شیطان که دشمن قطعی است پرهیز کند ،توبه کننده باشد و به سمت زناکاری،حرام خوری ،فساد و اینطور موارد نرود.
متاسفانه برخی می گویند هر پرچمی که برای برپایی عدل پیش از ظهور حضرت بقیّة الله(عج)برداشته شود محکوم به سقوط است به اینان باید گفت که هر پرچمی که با تفکر عصیان باشد نه هر پرچمی و باید دانست که لزوم برپایی عدل منوط به انتظار بیهوده نیست و انتظار بیهوده را چیزی نمی دهند و خود این انتظار بیهوده محکوم به سقوط است،.وگرنه با عقل هم جور در نمی آید که انسان بنشیند و منتظر چیزی باشد که در آن هیچ نقشی به جز انتظار بیهوده ندارد و این انتظار بیهوده سبب ظلم و میدان داری ظالم است و میدان داری ظالم مانع حضور عادل است و انتظار بیهوده مانع حضور عادل است به این معنی که انتظار بیهوده دست در دست ظالم دارد و دشمن حضرت بقیّة الله(عج)است.همچنین پرچمی که برای عدل برافراشته شد تا موقع ظهور از گزند این ظلم مصون نیست چون از عللِ افتادن پرچم پس از برافراشته شدن برای عدالت،هجوم و نفوذ ظالم و تلاش برای تغییر ماهیت دادن برای ظلم است یعنی ارکان زیر پرچم را برای تحقق ظلم به ماهیت می کشاند و هرچند این پرچم نماد خون شهیدان برای عدالت است اما زیر پرچم ساختار ظالمانه و عادلانه شده یعنی ظلم به طبع بی ایمان هایی در زیر پرچم نفوذ کرده و برخی طبعشان اندکی به بی ایمانی رفته و برخی طبعشان به بی ایمانی نمی رود و هنگامی که رویت می شود میزان ظلم را برای قضاوت پیش روی اذهان می گذارد چون از طرف ظلم قضاوت معنی ندارد و با حیله قاضی پروری برای ظلم می کند و این امتحان سخت ادامه دارد تا مقاومت به سرانجام برسد و ظهور تحقُّق یابد.
سُخَنِ عشق گویُ باش بهرِ عشق هر دَمی
بی نگاهِ عشق بهرِ غُصّه نیست مرهَمی
نبضِ عاشقان تپید بهرِ نور، محفلی
شعرِ عارفان رساند بهرِ عشق همدمی
سرگذشتِ عشق در گذشت بهرِ عاشقی
بهرِ عشق از قدیم بود خوش و خُرَّمی
هر که آشنا چه خوش به زیر آب در شنا
سرگذشتِ عشق بود خوش به دردِ بی نمی
بمیر زودُ زودتر سرابِ نحسِ حرام
که مرده ای تو صهیونیستی به نفسِ حرام
حرامِ پوچ بخت شد سپر به امریکا
به مرده ای که مرده ای سپر ز درسِ حرام
صهیونیست ها سپر امریکا شدند و می میرند تا مرگ امریکا معلوم نباشه و این درسی است که انگلیس یاد می دهد.
به بلندایِ تاریخ بزرگ مردیست
مدّرس مَردِ مردانِ مریدِ دردیست
که فنا خود مکُن نسل مکُش به نامردان
که ز بیگانه مردن همه عزُّ وَردیست