حسین(ع)در عطش بود سیرابِ خون
عدو در طمع آب سد کرد چون
هوا گرمِ آن غصّه ها داغ شد
هوا هم به آهش شود واژگون
نبیند جهان خوش هوایی به آب
فراقش هوا کرد چون واژگون
سرابی فقط شد همین آب ها
و خوش می شود از حسین(ع)سایه گون
اگر او شود در جهان منجلی
دگر حذف گردد زِ هو کارِ دون
بیاید حسین(ع) تا کند حذف شر
بیاید به همراهِ صاحب زمون(عج)
وقتی امام حسین و اهل بیت ایشان(ع)در محاصره و عطش قرار گرفتند امام و تعدای از اهل بیت ایشان(ع) و یارانش به شهادت رسیدند و از خون پاکشان سیراب گشتند و گزندی به آنان نرسید.تعدای از یاران و اهل بیت امام(ع)که غصّه دار ماندند هوای جهان نیز واژگون گردید و برای دشمنان سرابی بیش نیست،برای بی طرفان سایه ای بیش نمی رساند،و برای دوستان حسین بن علی(ع)سیراب از فراق و غم و غصّه ای تمام نشدنی است تا ظهور امام زمان(عج)تحقّق بیابد.پس دنیا برای بی علی(ع)سراب بیخود است و برای بی طرف سایه ای از بین رفتنی است و با علی(ع) فنا می شود برای حضرت علی(ع).
