یکی که از شفا به عشق بارید
دگر به دل جفای شر نخوابید 
دروغِ فاتحانِ نحسِ تاریخ
نوشته های محو ز فتنه گردید
به فتنه می رود چه مبتلا ظلم
جهان شفای عاشقی ز دل دید 
به زیر آن جفا خمیده گشتند
بلند می شوم ز هر چه تردید
برای هو اگر سخن به شعرست
ز شعر من سخن اشاره تابید 
اشاره می کند سخن به قرآن
علی(ع)شفای دل و تا خدا شید 
شفا فقط علی(ع)به پیشِ احمد(ص)
علی(ع)به دل چنین اشاره تابید 
به صاحِبَ الزَّمان(عج)بتاب ای دل
که بی اثر اثر به دل نگردید
 
سه غم آمد به سویم هر سه یکبار
غریبی اسیری غم یار
غریبی اسیری چاره داره
غم یار غم یار غم یار
چنانم من ندارم وقت ماتم
فقط غصّه ی دوریِّ دلدار
بیاید و ببیند چه گرفتارم
گرفتارم گرفتارم گرفتار