بسمِ ربّ الشُّهدا دوباره از شهید چو انداخت
رسمِ عاشقی مرا به یاد خنده های تو انداخت
در نبود عاشقانِ این جهان خدای جهان هست
عشق از ادب ز جایِ خود بلندُ جایِ نو انداخت
((به تأسّی ز سیّدالشُّهدا(ع) رفتند شهیدان
غمِ دیروز را به یک شَبِه برداشتند شهیدان))
گرچه فقط به یک عکس خنده ات را دیده ام
پیش نگاهِ پر از تو عشق اندیشیده ام
گرچه تو رفته ای هست هر نَفس از عشق تو
معنیِ هست هم هست با تو ،من پرسیده ام
گفت سؤال را این چنین جوابی الله
هست شهید با من،پناهِ او گردیده ام،
