بگو چگونِگیِ مرگِ گرگِ روزگاران را
پگاهِ زندگیِ برگِ گُل به لطف باران را
حسن(ع)به زهرِ کینه ای،رضا(ع)به سوز سینه ای
علی(ع)شفا به غم تویی،رسولِ(ص)در مدینه ای
به طبلِ فتنه های بی رمق کوبیدن
چو پتک روی آهنین ورق کوبیدن
چنان ضخیم می کند ورق ها با هم
و فتنه دور می شود به لق کوبیدن
(به قدری دور می شوند که گاهی مثل دولت های مستکبر سردرگم می شوند،گاهی مثل پهلوی بی مایه و پست می شود و گاهی مثل بدبخت ازش می خوان هویّت خودشو تغییر دهد .....و همینطور این گاهی ها از پگاه دورتر می شود و در ظلمت می افتد....به پگاهِ نور هرچی ظلمت حمله کند از شهادت ها ، محو می شود و تیر انداختن در ظلمت مثل تیر در تاریکی است معلوم نمی شود از کجا پرتاب شده و چه کسی توسط چه کسی مورد هدف قرار گرفته ،این به مفهومِ همون فضای لق و هرج و مرجِ بدونِ اسلام است،دین اسلام از ظلم،نفاق و کفر انذار می دهد و به عدل و مسلمانی بشارت می دهد و در دین اسلام هیچگونه کراهت(ذره ای بدی)وجود ندارد.)
