چو گفتی بی حسین(ع)عالم کُند قهر
به زندانی فتاده ای ز این دهر
هوایی گشته ای تا کربلا خوب
هوایی خورده ای دائم ز آن نهر
خوشا آنان که دائم در نمازند
ز زندان ها شرافت را نبازند
خوشا آنان که دائم با حسین(ع)اند
به هر وقتی مداوم رمزُ رازند
اگر در بدی کشاندند،ز خویشتن صواب راندند
حسودان بدی رساندند،شهیدان به عشق ماندند
حسد آن سراب را دید،شهید راه عشق را داد
و شد عاشقانه هر وقتُ به عقلُ شعر،فکر خواندند
به راستی آنانکه راه حماسه ی امام حسین(ع)را بر نتابیدند و فریفته ی قدرت و مطامع دنیا شدند بدانند روزگار بسیار قتل پیامبران(ع)،مظلومیت و حصر امامان معصوم(ع)به خود دیده و می توان گفت آنان که راه حقیقی و درست امامان معصوم(ع) را نمی فهمند و برنمی تابند مادامی که به این کژی اند،به بی مایگی خودشان در برابر استقامت و استحکام امامت پی می برند و بسیاری از بی مایگانِ سست مقدار هماره به این صبر و استقامت رشک می برند تا اینکه می بینند در ناصوابی خودشان گرفتارند و در سراب آزادی ساختگی زندانی و بی مقدارند.روزگار هماره این شهادت به حق را که از خون رهروان حسین بن علی(ع)ماندگار است ، دیده و می بیند.پس بازگشت از کژ راه توهین به فکر،شعور و عقل امری بدیهی است.و نابودی ادامه دهندگان کژی نیز امری بدیهی و مشخص است.
